"Наадмын дараа намар" гэж монголчууд ярьдаг. Үнэн ч юм шиг. Гадаа хэдийн бороо хур орлооч гэлээ өвс ногоо нэг л гандангуй. Ингээд намрын сураг сонсогдоод ирэхлээр нэг л гуниг ч нөмрөх шиг санагдах юм. Удахгуй уйлагнасан бороотой өдрүүд ирнэ. Навчис шарлаж, модод нүцгэрэн хоцрох тэр үед гунигаар дүүрэн байдаг нь ямар учир вэ? Дахиад хавар, зун болохгүй юм шиг л зүрх шимширэхийг нь яана гээч. Намар цагийг хайраа алдсан, гээсэн хүний зүрх сэтгэлтэй зүйрлэмээр. Уйлаад л, гунихраад л... Дахин хүнд дурлахгүй, хайрлахгүй, хайрлуулахгүй юм шиг.
За ингээд юу юугүй намар болгочихдог хайраа алдчихсан хүүхэн юмаа гэж олон хүн хэлэх л байхдаа. Үгүй шүү. Одоогоор хайраар бялхаад байгаа юмгүй ч гэлээ, хайр дурлал намайг одоохондоо эргүүлээгүй, би ч хайгаагүй байгаа шүү. Зүгээр л миний синдром хөдлөөд гиюүрч суугаа нь энэ.
Цаг хугацаа харвасан сум шиг явж байхад нэг л мэдхэнээ намар болчихсон байх вий хэ хэ. Гэхдээ өнөөдөр гадаа халуун, нар шарсан сайхан өдөр болж байна. Хүмүүсийн толгойд намар гэж бодогдоо ч үгүй байгаа даа. Би л харин цаг хугацааг товчилж намар болгож байна. Сэрүүхэн сайхан ч юм уу? Та бүхний зуны амралт дуусаад ажилдаа орход хэцүү байгаа биз? Дахиад жаахан амрах юмсан гэсэн бодол төрж байна уу? Даан ч зун дууслаа гэж... хэхэ.
Та бүхний сэтгэлийг тань гунигт бодлоор ээрүүлж мөн хүндэтгэсэн МТ :)
0 санал:
Post a Comment