Гутранги бодол

Зүрх сэтгэл гэдэг үгнээс залхаж байна
Заавал ингэж нэрлэх хэрэгтэй гэж үү
Хайр дурлал гэхээс уур хүрж байна
Хоосон юмыг нэрлэх ёстой юм уу
Харж, барьж амталж болохгүй зүйлд
Худал нэр зүүх хэрэггүй биш үү
Үзэн ядаж байна би энэ төөрөгдөлийг
Уйдаж байна би энэ бүх худал хуурмагаас

Гуйлгачин шиг хүнээс сэтгэл гуйгаад
Ядуу юм шиг гуниж гутраад
Хайраар дүүрэн зүрхээрээ баярлаад
Харин би баян хүн шиг байх ёстой биш үү

Ойлгох юм алга болжээ
Ойр зуурханыг л эргэх болжээ
Сохор хүн шиг л би тэмтэчээд
Саруулхан шөнө ч юм харахаа больжээ

Хоёр нүд, хоёр чихэндээ итгэхгүй
Ганцхан зүрхэндээ найдаад
Мөрөөдөлдөө умбаж яваа би
Хэзээ л нэг бүдрэн сөгдөж
Харууслын далайд живэх бол
Тэр цагт би өөрийгээ зүхэж
Тэнэгтээ гайхаж хоцроно
Урагшаа нисэж байсан хүсэл минь
Ургаа мод шиг хөшиж орхино
Тэглээ ч гэлээ амьдрал зогсохгүй
Ташуурдсаар л намайг аваад одно
Гаднаа инээж баясаж л амьдрана
Дотроо хөшиж үхэжээд унтарсан байна
Дулаацуулж гэрэлтүүлэх нараа би
Дахиад хайж эхлэх болно
Харин ахин үхэхгүй гэх баталгааг
Хайр сэтгэлдээ би өгч чадахгүй

Урсан хөврөх он жилүүдийн уртад
Унтарж асасаар л миний зүрх сэтгэл
Уйтгарт амьдралийг туулах байх
Үхэх цагт харин намайг
Үлгэрийн юм шиг байлаа гэж
Магтах болов уу сэтгэл минь
Үхлүүт явсаар байгаад
Үхлээ дээ гэж гашуудах болов уу хайр минь